Na jednym z wzgórz, które rozciągają się na wschodnim wybrzeżu Morza Martwego, wznosi się wysoki stożkowaty tell o bardzo stromych zboczach.
To tu, 1100 m nad poziomem Morza Martwego stała jedna z twierdz mających bronić wschodnich granic Judei przed koczowniczymi plemionami napływającymi z terenu Arabii.

Niedaleko stąd biegł jeden z lądowych odcinków bardzo ważnego w starożytności Szlaku Kadzidła.
Warownia strzegąca go w tym miejscu nazywała się Machaerus, spotkacie się też z inną formą tej nazwy – Macheront. Zbudował ją król Judei Aleksander Janneus, który panował w latach od 103 r. p.n.e. do 76 r. p.n.e. Tak, to ten sam, który zbudował basen przy sadzawce Siloam. Józef Flawiusz pisze o jego brutalności. Wiemy, że ten zagorzały saduceusz brutalnie rozprawia się z faryzeuszami. Wojna domowa trwała 6 lat. Masakrowanie faryzeuszy szło nie w steki ale tysiące jak podczas święta Sukkot. Potrafił za jednym zamachem ukrzyżować 800 swoich rodaków i współwyznawców.

Cały okres panowania Aleksandra to czas wojny.

Z ciekawostek o tym władcy wspomnę o pewnym drobiazgu.
Na monetach unikał przedstawiania zwierząt i ludzi. Dominowały menory, świątynia owoc granatu. Taka symbolika była zrozumiała ze względu na żydowską naukę o wizerunkach, jego gorliwość ale…

Upodobał sobie także pewien symbol. Był on obecny na monetach brązowych, tych o małym nominale, za to powszechnie występujących wtedy, a które nazwano w Ewangelii „wdowim groszem”.

„Wdowi grosz” Aleksandra Janneusa
Zdjęcie na licencji Creative Commons
en.wikipedia.org

Symbolem tym była ośmioramienna gwiazda. Taka gwiazdka jest znana od dawna ludziom i jest związana z Isztar. Znajdziecie go np. na steli z Kurkh.

Wróćmy do fortecy, o której wspomina Flawiusz w „Wojnie żydowskiej” i „Dawnych dziejach Izraela” oraz Pliniusz w „Historii Naturalnej”.

Zbudowana w I wieku p.n.e. była światkiem rewolty żydowskiej a w konsekwencji jej poparcia została zburzona w 57 p.n.e. Herod Wielki odbudował ją i od 30 p.n.e pełniła rolę strażnicy wschodniej granicy królestwa.

Za panowania kolejnego władcy – Heroda Antypasa, jej znaczenie nie zmalało. Doszło w niej wtedy do wydarzeń, które znajdziemy opisane na kartach Ewangelii oraz u Flawiusza.

 

Mt 14,3-11 „ Albowiem Herod pojmał Jana, zakuł w kajdany i wtrącił do więzienia dla Herodiady, żony Filipa, brata swego. Bo Jan mówił mu: Nie wolno ci jej mieć. I chciał go zabić, ale bał się ludu, gdyż mieli go za proroka. A gdy obchodzono urodziny Heroda, córka Herodiady tańczyła przed gośćmi i spodobała się Herodowi. Dlatego pod przysięgą obiecał dać jej to, czegokolwiek by zażądała. A ona za namową matki swej rzekła: Daj mi tu na misie głowę Jana Chrzciciela. I zasmucił się król, ale ze względu na przysięgę i współbiesiadników kazał jej dać. Posłał więc i kazał ściąć Jana w więzieniu. I przyniesiono głowę jego na misie, i dano dziewczęciu, a ono zaniosło ją matce swojej.”

Arabska nazwa tego wzgórza znaczy nie mniej  nie więcej tylko „wzgórze ścięcia”.

Później stacjonował tu rzymski garnizon, jednak wraz z wybuchem powstania w 66 n.e. warownia znowu była w ręku żydowskim. Twierdza padła w 72 n.e.

Po kilkutygodniowym oblężeniu zostały do dzisiaj ślady jak rampa, którą usypali Rzymianie by dostać się bliżej twierdzy. Budując ją musieli zasypać jeden z wąwozów.

Zeloci, czyli winni rebelii, opuścili miasto zgodnie z umową kapitulacyjną. Los mieszkańców twierdzy był tragiczny. 1700 mężczyzn zostało zamordowanych na miejscu. Kobiety i dzieci sprzedane jako niewolnicy. Twierdza zrównana z ziemią. Dosłownie!

Gdy Machaerus poddało się, ostatnim przyczółkiem dogorywającego powstania została Masada.

Legion X Fretensis był tym, który dobił ostatnie punkty obrony podczas tego powstania.

W pobliżu ruin powstała wioska o nazwie Muqawir. W 1807 roku podczas swojej podróży po Arabii dotarł tu Niemiec Ulrich Jasper Seetzen i to on rozpoznał ruiny twierdzy Heroda. Archeolodzy zajęli się tym miejscem w 1936, 1968 i 1973 roku.  Jednak poważne prace zostały przeprowadzone dopiero przez Franciszkański Instytut Biblijny z Jerozolimy w latach 1978-81 oraz w sezonach 1992-93 przez Izraelskie Ministerstwo Starożytności.

Co odnaleźli?

Podłogi pałacu Heroda, niewielkie fragmenty ścian. Rzymianie splądrowali teren dość dokładnie, zabrali wszystko co miało wartość i dało się wynieść.

Pod pałacem Heroda odkryto ślady starszego pałacu. Poza tym fundamenty trzech baszt, resztki murów obronnych, cysterny na wodę, resztki systemu wodnego zbierającego deszczówkę, potłuczone kolumny, pozostałości obozu rzymskiego. We wiosce Muqawir  zachowały się ślady  bizantyjskich kościołów z VI w.

Tu zobaczycie zdjęcia z kościoła biskupa Melechiosa, między innymi dobrze zachowaną bizantyjską mozaikę oraz nieco dalej tu zdjęcia  ruin fortecy.

Beata

Uważasz, że artykuł może się komuś przydać – prześlij go dalej.
Chcesz być informowany o nowych wpisach na Podkopie subskrybuj go na maila (w bocznej kolumnie strony).

Pomożesz mi w utrzymaniu i rozwoju Podkopu stawiając mi „kawę”.