Laodycea była zbudowana przez Antiocha II w dolinie Lyksusu. Nowe miasto, które dostało nazwę by uczcić żonę założyciela, swoje początki datuje na rok 260 p.n.e. 

To miasto podobnie jak Sardes, czy Efez było ważnym ośrodkiem handlowym, a jego pozycja była utwierdzona przez położenie na szlaku łączącym Europę z Egiptem ale także Mezopotamią i prowadzącym dalej w głąb Azji do Indii. W II wieku p.n.e. miasto dostało się pod panowanie Pergamonu, a później wraz z nim jako spadek Rzymowi.

To ważne w czasach Rzymskich i bizantyjskich miasto dzisiaj jest jedynie wzgórzem pokrytym tu i tam sterczącymi ruinami. Nie podniosło się z kolejnego w swej historii trzęsienia ziemi jakie je nawiedziło w V wieku chociaż maleńka osada obok dawnego wielkiego miasta istniała tam do XII wieku. 

 

 

Jest jednym z miast do których przesłanie znajduje się na początku Apokalipsy. To co usłyszało to miasto, zawsze bardzo mnie porusza, a konkretnie ten fragment:  „A tak, skoro jesteś letni i ani gorący, ani zimny, chcę cię wyrzucić z mych ust.”

Letni – ani taki, ani siaki, byle jaki. Oj, nie chcę bylejakości w żadnej dziedzinie życia choć ona pcha się jak człowiek tylko na chwilę odpuszcza.

„Aniołowi Kościoła w Laodycei napisz: To mówi Amen, Świadek wierny i prawdomówny, Początek stworzenia Bożego: Znam twoje czyny, że ani zimny, ani gorący nie jesteś. Obyś był zimny albo gorący! A tak, skoro jesteś letni i ani gorący, ani zimny, chcę cię wyrzucić z mych ust. Ty bowiem mówisz: Jestem bogaty, i wzbogaciłem się, i niczego mi nie potrzeba, a nie wiesz, że to ty jesteś nieszczęsny i godzien litości, i biedny i ślepy, i nagi. Radzę ci kupić u mnie złota w ogniu oczyszczonego, abyś się wzbogacił, i białe szaty, abyś się oblókł, a nie ujawniła się haniebna twa nagość, i balsamu do namaszczenia twych oczu, byś widział. Ja wszystkich, których kocham, karcę i ćwiczę. Bądź więc gorliwy i nawróć się! Oto stoję u drzwi i kołaczę: jeśli kto posłyszy mój głos i drzwi otworzy, wejdę do niego i będę z nim wieczerzał, a on ze Mną. Zwycięzcy dam zasiąść ze Mną na moim tronie, jak i Ja zwyciężyłem i zasiadłem z mym Ojcem na Jego tronie.  „  Ap 3 14-21

 

Nie jest to jedyne miejsce w którym miasto jest wymienione w Biblii.

 

List do Kolosan wymienia nawet imię jednego z tamtejszych wierzących „Pozdrówcie braci w Laodycei i Nymfasa, i zbór, który jest w jego domu. A gdy ten list będzie u was odczytany, postarajcie się o to, aby został odczytany także w zborze Laodycejczyków, a ten, który jest z Laodycei, i wy też przeczytajcie. „ Kol 4,15-16

 

W mieście istniała duża społeczność żydowska. Wiemy, że powstała tam bardzo wcześnie duża gmina chrześcijańska. Może to Nymfas był/a ( bo to mogła być tak kobieta o imieniu Nimfa jak i skrót od męskiego imienia) tym która/y pierwsza/y uwierzył/a tam w Dobrą Nowinę?

 

Wśród ruin znaleziono rysunki, czy też raczej ryty w których krzyż i menora występowały razem stanowiąc jakby jedność. Niby nic nadzwyczajnego biorą pod uwagę, że zwykle pierwsze kościoły powstawały z Żydów ale biorąc pod uwagę to jaką rolę miasto odegra w historii rozwoju tradycji i doktryn jest to dość ciekawe.

 

 

 

 

Chodzi mi o zmiany, które miały na celu odcięcie się od nowo powstałego państwowego- tak można powiedzieć bez wahania – kościoła od swoich judaistycznych korzeni.

O tych zmianach w następnym artykule.

 

Laodycea do dzisiaj jest miejscem w zasadzie nie tkniętym łopatą archeologa. Wiemy gdzie są pozostałości ogromnego teatru i drugiego trochę mniejszego, gdzie zachował się jeden z niewielu  stadionów i gimnazjon, gdzie są termy ale z ogromnego obszaru, który zajmowało miasto ledwie kilka procent przebadano.

Kilka lat temu na terenie dawnej Laodycei tureccy archeolodzy odkopali pozostałości kościoła.

Miał powierzchnię prawie 2 tyś metrów kwadratowych. Poza murami zachowały się  posadzka, a nawet fragmenty z freskami i baptysterium. Ten kościół należy do najstarszych a powstał między 313 a 320 rokiem.

 

Jeżeli wnioski tureckich badaczy wyciągnięte ze znalezionych materiałów są właściwe to znaczyłoby , że budowa ruszyła tuż po ogłoszeniu przez cesarzy Licyniusza i Konstantyna wolności dla chrześcijan i końca prześladowań. Powszechnie znane jest to jako Edykt Mediolański.

 

Sam Edykt ( choć to nie jest najszczęśliwsza nazwa i wielu ją krytykuje) powstał nie tyle z miłość do poddanych będących chrześcijanami ale by zyskać ich poparcie w rozgrywkach o władzę. Możecie spotkać się z opiniami, że takiego edyktu nie było, że to oszustwo z czasów o wiele późniejszych. Takie opinie są głoszone pomimo tego, że tekst tej proklamacji, czy edyktu znajdziecie u piszącego współcześnie z jego wydaniem Euzebiusza w Historii Kościoła (X;5,2-14 dla ciekawych namiary na tekst).

 

Znanym człowiekiem pochodzącym z miasta był mówca i filozof niejaki Polemon z Laodycei. Prowadził nawet szkołę dla mówców w Smyrnie. Cenili go cesarze, cenili współcześni, a dzisiaj czytając jego teksty zastanawiamy się dlaczego i za co.

 

Hm.

Gość miał albo urok osobisty, któremu nikt się nie oparł albo jechał na opinii. Wiecie jak to działa. Ktoś mówi, że film świetny, tłumy nań walą do kin i większość nie przyzna, że to stracone pieniądze na bilet i czas przesiedziany w kinie.

O Kościele Laodycejskim  i jego wkładzie w obraz chrześcijaństwa jaki znamy dzisiaj za kilka dni.

Do napisania.

Beata

 

---

Uważasz, że artykuł może się komuś przydać – prześlij go dalej.
Chcesz być informowany o nowych wpisach na Podkopie subskrybuj go na maila (w bocznej kolumnie strony).

Pomożesz mi w utrzymaniu i rozwoju Podkopu stawiając mi „kawę” lub zostając Patronem Podkopu.

 

---