Atum, stary egipski bóg stwórca, czczony w Heliopolis, dokonał aktu stworzenia przez pewne działanie.
W Memfis, czczono boga stwórcę pod imieniem Ptah.
Przedstawiano go jako człowieka, czy raczej mumię łysego mężczyzny w czapce przypominającej czepek pływacki, z doczepioną faraońską bródką, owiniętego całunem.

 

 

W dłoniach trzymał laskę.
Składa się ona z trzech ważnych dla starożytnego Egipcjanina symboli.
Były to:

 

 

 

 

ankh – symbol życia; to ten krzyż zakończony pętelką;
uas (was) – symbol władzy; to ta laska zakończona głową zwierzaka;
dżet – symbol trwałości, stałości; to ten filar w środku.

 

Ptah wyłania się z Nun, – wód, otchłani, wiecznej głębi. Mamy tu więc punkt styczny z heliopolitańskim opisem początków.
Wyłania się jako  Ptah-Tatenen.
Tatenen, to ziemia, a dosłownie „wyłaniająca się ziemia”.
Bywa przedstawiana jako osobny bóg, ale to dość typowe w Egipcie, że nic nie jest jednoznaczne i proste jak w mitologii np. greckiej. W kraju nad Nilem mit, to opis idei, nie osoby, chociaż jest mowa o osobowych bogach.

 

Powracający boski egipski  pagórek.

 

Wracam do Tatenu, to kawałek ziemi, pagórek. Wyłania się z wieczności i jest Ptahem, bogiem, który niejako powołuje sam siebie do życia.
Ptah tworzy przez myśl i słowo. Całkiem podobne to do biblijnych fragmentów.

 

 

Ewangelia Jana 1,1-3 „ Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga, i Bogiem było Słowo. Ono było na początku u Boga. Wszystko przez Nie się stało, a bez Niego nic się nie stało, co się stało.”

 

 

Genesis 1,1-3 „ Na początku Bóg stworzył niebo i ziemię. Ziemia zaś była bezładem i pustkowiem: ciemność była nad powierzchnią bezmiaru wód, a Duch Boży unosił się nad wodami. Wtedy Bóg rzekł: Niechaj się stanie światłość! I stała się światłość.”

 

 

 

Stwarza wszystko, łącznie z całym porządkiem rzeczy.
Myśl bierze się z jego serca, a serce dla starożytnych to siedlisko woli, coś jak mózg dla nas. Wypowiadając te myśl tworzy, powołuje do istnienia.

 

Jego słowo ma moc stwórczą.

 

Bóg ten był, że tak powiem, osobistym opiekunem wszystkich tworzących, więc rzemieślników, artystów, architektów itp.
Starożytny Egipt nie byłby jednak Egiptem, by nie namieszał w tym prostym przekazie.
Jako Ptah-Nun stworzył on Atuma, a później całą resztę bogów. Zarówno ci z Heliopolis jak i Memfis byli tak osobnymi bogami jak i częściami ciała Ptaha, jego…hm…emanacjami.
Atum był np.  sercem, czyli tym miejscem gdzie powstała idea, myśl/pomysł na stworzenie  świata bogów, ziemi, praw itp.

Opowieść o stworzeniu świata przez Ptaha, przetrwała do naszych czasów wykuta w Kamieniu Szabaki.
Szabaka, to faraon żyjący w VIII w p.n.e. Nie był Egipcjaninem a Kuszytą.
Kraj Kusz, to dzisiejszy Sudan.
Według wyrytego na nim zapisu, jest to jedynie utrwalony w kamieniu tekst starego papirusu.

Jak starego?

Nie wiadomo, ale w pochodzących z połowy III tyś p.n.e. Tekstach Piramid i nieco młodszych Tekstach Sarkofagów, jest mowa o bogu, który jest Słowem, odwiecznym, które będzie zawsze, o bogu będącym duchem, słowem, które jest prawdą, tym który stworzył/dał Maat – boskie prawo, porządek.

 

---

Maat, to zasady, prawa i porządek jakie miały panować w Egipcie, stworzeniu.

---

 

Dla Egipcjanina, świat to Egipt, wszystko więc kręciło się wkoło Egiptu.
Później Maat dostała swoje cielesne wyobrażenie, jako kobieta z piórem we włosach.

 

 

 

 

 

To pióro w starożytnym Egipcjaninie budziło lęk.
Dlaczego bali się piórka?
Gdy zmarły człowiek był sądzony za swoje życie, na szali kładziono jego serce i właśnie to piórko – prawdę.
Gdy serce ważyło tyle co piórko, ani mniej, ani więcej, zmarły mógł iść do egipskiego nieba, na Pola Jaru.
Jeżeli szala nie zachowała równowagi, był unicestwiany na miejscu i ostatecznie.

Beata

 

---

Uważasz, że artykuł może się komuś przydać – prześlij go dalej.
Chcesz być informowany o nowych wpisach na Podkopie subskrybuj go na maila (w bocznej kolumnie strony).

Pomożesz mi w utrzymaniu i rozwoju Podkopu stawiając mi „kawę” lub zostając Patronem Podkopu.

 

---